Melek Göregenli: Kürtler, kadınlar, gençler, yoksullar gibi seçim grupları yok
İZMİR- Yaklaşan cumhurbaşkanlığı seçimleriyle birlikte siyasi belirsizliğin ve gerilimin arttığı, mültecilere yönelik ırkçı söylemlerin tırmandığı bu günlerde Türkiye’nin siyasi-psikolojik görünümü nasıldır? İnsanlar neden onları yoksullaştıran hükümetlere bel bağlıyor? Bu çelişkinin altında yatan psişik sistemler nelerdir? Kısır döngü gibi görünen bu sürecin başka bir yöne evrilmesi mümkün mü?
Siyaset psikolojisinin yanı sıra şiddet, göç, ayrımcılık ve militarizm üzerine çalışmalarıyla tanınan Prof. Dr. Melek Göregenli sorularımızı yanıtladı.
AK Parti iktidarının kendisine karşı olan muhalefeti farklı şekillerde gayrimeşrulaştırdığını, kendi yandaş kitleleri için tehdit haline getirdiğini vurgulayan Göregenli, “Bütün sağ-popülist-otoriter iktidarlar bunu hep yaptı ve yapıyor. AK Parti iktidarında farklı olan, bu toplum için tehdit olarak tanımladığı kümelere karşı kolektif bir nefret inşa etmek ve bu kolektif nefretin taşıyıcısı olan potansiyel paramiliter kümeleri yaratmaktı. Bu kişiler sadece iktidar ideolojisine bağlı ve biat eden kişiler değil, aynı zamanda eylemlerinin bir sonucu olarak kutsanan ve ödüllendirilen ve bu bağlılığın bir bedel olduğuna inanan kişilerdir. 15 Temmuz’dan sonra ‘darbeye karşı demokrasi kahramanları’ diye küçücük çocukları köprüde linç etmekten, hekimleri dövme özgürlüğüne kavuşarak atılım yapan hanıma, çifte darbeyle bekleyen imama kadar örnekler çoğaltılabilir. 28 Mayıs’ta silah.
‘KÜRT OYU YOK, KADIN, GENÇ KATEGORİSİ YOK’
Cumhuriyetin 100. yılında, 14 Mayıs’ta cumhuriyeti derinden etkileyecek bir seçim yaşadık. Bir yandan klasik denilen kodlarımız değişmiyor. Daha kentli diyebileceğimiz çok kesimli bir demokrasi ittifakına evrilmeyen, diktatörlüğe direnen, memnun olmayan bir kesimin söz konusu olması. Türkiye’nin siyasi-psikolojik imajını nasıl görüyorsunuz?
Bu soruya tek bir cümle ile cevap vermem gerekirse, bu görseli bir yanda birbirinden tamamen farklı ve iç içe akan renklerin karışımı, diğer yanda değişimin ve değişime karşı direncin olduğu bir tablo olarak tarif etmek isterim. ortada ve değişim talebi nicelik ve nitelik açısından oburluk alanına girmeye çalışıyor. Ben bunu bir tabloya benzetiyorum.
Seçim sonuçlarını ve siyasi iklimi bazı kısaltmalarla tanımlanan toplumsal kümeler veya kazan-kaybet ikilemi üzerinden anlamaya çalışmak bana yanlış gelmiyor. Sosyal ve politik psikoloji bilgisi bize, neredeyse bir asırdır hiçbir grubun bir veya daha fazla özelliğine, eğilimine göre tanımlanamayacağını ve davranışlarının bu homojenleştirme ile tahmin edilemeyeceğini söylüyor; insanların ve kümelerin çok kimlikli olduğu, bu çok kimliğin farklı kümelerin ortasında geçişlilik sağlayabildiği; Bire bir kimliğe sahip kişi ve grupların başta bağlam olmak üzere pek çok etki ile davranışlarını değiştireceğini göstermektedir. İdeolojiler ve siyasi eğilimler hakkında da çok şey biliyoruz, ancak insanların siyasi davranışlarından biri olan oy verme davranışını tahmin etmek çok zordur çünkü çok katmanlı, çok boyutlu, kolay değişmeyen ve değişebilen toplumsal bir olgudur. çok çabuk değişir.
Mesela seçimden önce bir Z Kuşağı efsanesi vardı, ne oldu, Z Kuşağı kime oy verdi? Bu ve ibretlik nitelikler, sınıfsız, bağlamsız, sıkıcı kategoriler aslında yok. Siyasi iklimi anlamak açısından muhafazakâr seçmen yok, Kürt seçmen yok, kadın, genç diye bir kategori yok, yoksul diye bir kategori yok; İçinde bulunduğumuz siyasi iklimi anlama çabasına buradan başlamak gerektiğini düşünüyorum. Çünkü sınıf, cinsiyet, etnisite gibi özellikleri görmezlikten gelen kümeler inşa etmek ve bunlar üzerinden siyasi davranış ve iklimi anlamaya çalışmak, hem orta kümelerin kesişim noktalarını görmeyi engelliyor hem de bu kümeleri özcü bir yaklaşımla tanımlayarak onları hedef kitle haline getiriyor. bir anlamda siyaseti ideolojilerden uzaklaştırmaktır. aynı yapar. Örneğin muhalefet, seçimden sonra Sinan Ogan’ın ve seçmeninin beklenmedik oy oranını milliyetçilik ve mülteci karşıtlığı temasıyla dondurarak, yabancılaşmayı, muhtemelen marjinalleşmeyi, muhtemelen sistem çelişkisini ve muhtemelen köklü bir değişim ve saygın bir değişim ihtiyacını görmezden geldi. kimlik. Bir örnek verebilirim. Aslında bu seçmen kitlesinin, muhalefet başkanına sadık bir seçmen kitlesiyle çok benzer özellikler taşıdığını söyleyebilirim. Bu seçimin özgün yapısının orta küme geçişliliğinin ortasında oluşan bir temel eksen üzerinde oluştuğunu düşünüyorum; Bu şekilde mi devam edeceğiz yoksa başka bir olası yaşama adım mı atacağız?
Melek Göregenli‘ÖZGÜRLÜK VE DEĞİŞİM İÇİN BU ARZUYA SARIYORUM’
Bu seçimin bir dönüm noktası, bir kırılma anı olduğu yaklaşımı hakkında ne düşünüyorsunuz?
İlk sorunuzun başında yer alan ve bu seçimi bir ölüm kalım sorunu olarak algılamamıza neden olan “Cumhuriyeti derinden etkileyecek bir seçim” vasfının da bununla ilgili olduğunu düşünüyorum. bu konuda; tıpkı seçim sonuçlarının gösterildiği iki renkli haritalar gibi. Ancak bu “derinden etkileyici” siyasi dönüşüm uzun yıllardır yaşanıyor ve bence bu “seçim anı” ne bir başlangıç ne de bir son. Çünkü seçim sonucunun şu şekilde de yorumlanabileceğini düşünüyorum ve bu yorum da gösteriyor ki, iktidarın en ufak bir meşruiyet kaygısı taşımadan her türlü enstrümanını vahşice kullandığı bu derinden dönüştürücü süreç, tüm çabalarına rağmen “rakibini” yok edemiyor. iktidar ve akıl almaz uygulamalar: Seçimin birinci tür sonuçları toplumun neredeyse yarısını oluşturuyor. Sizin deyiminizle “diktatörlüğe direnen memnun olmayan bir kesim”in yok edilemeyeceğini, toplumun neredeyse yarısının iradesinin üretilemeyeceğini gösteriyor.
Seçim kazandıran stratejiler benim anladığım bir şey değil, ancak muhalefetin yerinde olsaydım, ikinci ilaca yönelik siyasi çabamı, milliyetçilik gibi yeni bir hayat vaat etmeyen bir hükümet ideolojisine değil, diktatörlüğe karşı direnişe olan saygı ve inanca dayandırırdım. ve oyların yüzde beşi için çabalayarak mülteci muhalefeti; Bu da akılcı olacaktır çünkü seçim kazanılırsa varsayılan ve hayal edilen yeni hayat ancak bu şevk ve inanç üzerine kurulabilir. Sonuç olarak, hızlı seçim sonrası dönemden başlayarak görüntünün bu tarafına bakıyorum; Önce kırılan ve sonra hızla toparlanan bu özgürlük ve değişim arzusuna tutunuyorum. Bunun sebebi sadece bireysel siyasi duruşum değil, aynı zamanda Türk toplumunun mümkün olan en büyük çoğunluğunun yaşamının daha iyiye gitmesini sağlayacak dönüşümün, değişim arzusuna ve temeline dayalı olduğunu düşünmemden kaynaklanmaktadır. bu heterojen gruplardan ve hatta farklı fikirlerden oluşan özgürlük. Yani bir andan değil, bir süreçten, bir gelecek vizyonu gerçekleştirmek niyetiyle konuşuyoruz; Bence bu seçim gösterdi ki bu ülkede bu niyet ve irade birbirine pek benzemeyen milyonlarca vatandaş tarafından yürütülüyor.
‘BÜTÜN BU YOKSULLUK VE ADALETSİZLİKLERİN ESAS SORUMLUSU DEVLETTİR’
Siyaset alanında yapılan araştırmalar, seçmen tercihlerini ve kararlarını etkileyen yüzlerce faktörün olduğunu ortaya koymaktadır. Peki, insanlar neden onları yoksullaştıran hükümetlere bel bağlıyor? Bu çelişkinin altında yatan psişik mekanizmalar nelerdir?
Yaklaşık otuz yıl önce Amerika Birleşik Devletleri’nde başlayan sosyal-politik psikoloji araştırmaları bu sorunun cevabını arıyor. Çünkü orada da iki kez Bush ve ardından Trump, savaş ve diğer politikalarıyla en çok zarar verdikleri toplumun en alt kesimlerinden en çok oyu alıyor. Bu konuda önemli araştırma verileri ve bilgileri birikmiştir. Meslektaşlarımızla son yirmi yılda yaptığımız araştırmada, eğitim düştükçe, gelirler ve kaynaklara erişim imkanları kısıtlanırken, muhafazakarlık ve buna bağlı zihniyet yapıları, otoriterlik, milliyetçilik, körü körüne vatanseverlik, homofobi, cinsiyetçilik, dünyanın adildir ve herkes hak ettiği gibi yaşar. Neoliberal kapitalizm koşullarının yarattığı sınıfsal eşitsizlikler, siyasi ve ekonomik koşulların yarattığı sınıfsal eşitsizlikler nedeniyle, bu teorilere yönelik inançların yanı sıra ideolojilere yönelik eğilimin de sadece Türkiye’de değil, başta ABD olmak üzere birçok ülkede kullanıldığı açıkça görülmektedir. Belirsizliğin, geleceğin öngörülemezliğinin ve otoriter yönetimlerin özellikle içinde yaşadıkları sistemde iç veya dış tehdit oluşturma sistemlerinin kullanımının ve yoğunluğunun artması, bunun yoksul ve dezavantajlı gruplar tarafından meşrulaştırıldığını göstermektedir. Üst sınıflar, hem kendi çıkarlarını korumak ve sürdürmek hem de toplumun diğer kesimlerini kazanımlarının “hak edildiğine” inandırmak için sistemi meşrulaştırıyorlar.
Böylece genel olarak içinde yaşadığımız sistem yasallaşmakta ve bu süreç psikolojik, çevresel ve bağlamsal birçok değişken tarafından desteklenmektedir. Meşrulaştırıcı mitler, komplo teorilerinin yayılması, ayrımcılığın yasallaşması ve mağdurları suçlama eğilimleri bu süreci pekiştiriyor. Bu teorilerin öncülerinden John Jost, akıl dışı ve hatta paradoksal sayılabilecek bu eğilimi şöyle özetlemektedir: Sistemi değiştirmeye yönelik sonuçsuz kalan çabaların ya da en azından eşitsiz ve adaletsiz koşulların yol açtığı acı ve çaresizlik, sistemin yasallaşmasıyla “hak edildiğini düşünmek” durumu ortaya çıkıyor. Sebep olduğu acıdan daha fazlasıdır, yani bu eğilim, kişinin eylemlerinin etkisizliğinden kaynaklanan bir tür acıdan kaçmaya yönelik motive edici bir eğilimdir. Muhafazakarlık, klasik tanımının ötesinde iki eğilimi birleştirerek anlaşılabilir: değişime direnç ve eşitsizliği yasallaştırma.
Ayrıca neredeyse vücudumuzun bir modülü haline gelen cihazlar sayesinde sonsuz sayıda bilgiye kolayca ulaşabiliyoruz; Ben buna “vücuda bağlı sosyalleşme” diyorum. Ancak bu siyasi kimlik edinme sürecini doğrudan etkileyen dijital bilgileri işlemek, doğruyu ve gerçeği yansıtması açısından değerlendirmek ve olumsuzlukları ortadan kaldırmak için gereken zaman, kaynak ve zihinsel donanıma sahip olma konusunda eşit şartlara sahip değiliz. yanlış ve doğru ve meclis. Yurt içinde veya yurt dışında ağır ve düşük işçilik maliyetli çalışma koşulları, medyanın devlet lehine tekelleşmesi, özellikle büyük şehirlerde mekânsal ayrışmaya dayalı kentleşme politikaları ve farklı grupların buluşma-temas kurma imkânının giderek ortadan kalkması nedeniyle kamusal alanlara taşınması hem dezenformasyonun yayılma gücünü artırmakta, hem de özellikle en savunmasız alanlarda ayrımcılığın yayılmasını artırmaktadır. alt kümelerin ortasında yaygınlaşmasına neden oluyor. Örneğin, mültecilerin günah keçisi haline getirildiği ve tüm zorlukların asıl kaynağının mülteciler olduğu şeklindeki nefret söylemi, neden en çok yaşam koşulları mültecilerle benzer olan kümelerin ortasında benimseniyor ve neyin Dahası, nefret suçu işleyenler hep bire bir kümeler mi?
Ancak hükümet bu konuda çok hümanist. İnsanları göçe zorlayan savaşa taraf olmanın kefareti mi bu bence ne hümanizm ne de hak edilen bedel. Hükümet, diğer konularda olduğu gibi mülteci sayısı, aktarılan kaynaklar, mekansal hareketlilik gibi birçok konuda gerçek veriler sağlamamakta, rasyonel bir entegrasyon politikası izlememekte ve bazen kölelik koşullarına benzeyen çalışma ortamlarını bir veri içinde düzenlemek için hiçbir şey yapmamaktadır. Yasal çerçeve. Ayrıca siyasi çıkarları için sığınmacıları manipüle ettiği ve hatta militarize ettiği ve yasadışı bir şekilde seçim statüsü kazandığı için tezleri ve semptomları hiç umursamıyor. Böylece, bir yandan, kârlarına fiilen kâr katan sermaye sınıfları için güvencesiz-düşük fiyatlı bir işgücü yaratıyor; Yoksullar ile mülteci olmayanlar arasında gerçekçi bir rekabet ortamı yaratarak düşmanlığı körüklüyor ve bir yandan da tüm bu işsizlik ve yoksulluğun sorumluluğunun mültecilerin varlığına yüklenmesini sağlıyor. Ayrıca mültecilere yönelik mülteci karşıtı, ayrımcı ve nefret söylemi yaklaşımı muhalefet siyasetinin ana eksenlerinden biri haline getirildiğinde, tüm bu yoksulluğun ve adaletsizliğin asıl kaynağı olan iktidara nasıl yardım ettiğinizi gözden kaçırabilirsiniz. Bu sorumluluk ve siyasi sonuçları.
‘ÖNCE SINAVIN ZORLUĞUNA BAKMALIYIZ’
Bu kısır döngü gibi görünen sürecin diğer tarafa evrilmesi mümkün mü? Başka bir deyişle, insanların yaşam koşullarını yeterince dönüştürecek siyasi alternatiflere yönelmesinin koşulları nelerdir?
Kesinlikle mümkün; Araştırma sonuçlarına göre tekrar cevaplamaya çalışayım. Sistemi kim meşrulaştırmaz? Aslında teorinin cevabı var; dünyalarını ve koşullarını değiştirmek için harekete geçmekten vazgeçmeyenler ve bu çabanın sonuçlarını alanlar. İnsanlar değişime yönelik çabalarının sonuçlarının olumlu olacağını öngörürlerse, bunun değişim için güçlü bir alternatif olduğunu algılarlarsa, yani harekete geçmenin bir anlamda yaşamları için rasyonel olduğunu algılarlarsa, değişim sürecini haklı çıkarmazlar. sistemin ve kendi koşullarının adaletsizliği ve dünyayı değiştirme inadından vazgeçmezler. Dünyada ve Türkiye’de yapılan çalışmalar bu süreci ampirik araştırma bulgularıyla doğrulamaktadır. Kolektif harekete katılma ve hareket sonucunda olumlu sonuçlar elde etme arzusu başka bir döngü oluşturur ve bir tür doğru bilinç oluşturur. Bu nedenle bu koşulların oluşması için asgari demokratik ortamın yaratılması çok önemlidir; Örgüt önündeki sorunların giderilmesi, demokratik eylemin ağır bedellerinin olmaması, hukuk düzeninin alt koşullarının varlığı çok değerlidir. Bu bilgi aynı zamanda bize bu seçimin değeri hakkında bir fikir veriyor.
Muhalefet bloğunun toplumsal mutabakat, siyasi irade ve demokrasi kavramları üzerinden toplumu neden daha fazla ikna edemediği konusunda gözlemlediğiniz hatalar ve eksiklikler nelerdir?
Muhalefetin “başarısından” bahsediyorsak, önce imtihan sıkıntısına bakmalıyız. Muhalefet bloğunun oluşum süreci, bu deneyimin Türkiye’de ilk kez yaşanıyor olması ve bileşenlerin yapısal ideolojik farklılıkları dikkate alındığında; İktidarın tahrifattan ağır propagandaya kadar olan sakıncaları ve neredeyse yok denecek kadar az medya gücü olduğu düşünüldüğünde, oldukça makul bir sonuca ulaşıldığını düşünüyorum. Kılıçdaroğlu’nun Kürt sorunu başta olmak üzere CHP’yi ve genel siyaset dilini dönüştürme çabası ve HDP’nin zaman zaman kendi seçmeninin itirazlarına rağmen bu sürece büyük katkısının sadece seçim süreci için değil, seçim süreci için de dönüştürücü olduğunu düşünüyorum. sonrası için de. Muhalefetin tüm bileşenlerinin bu uzlaşı ve ortak irade oluşturma sürecinde ideolojik sınırlarını olabildiğince esnettiklerini düşünüyorum, bu değerlidir. Muhalefet bileşenlerini oluşturan parti örgütleri -CHP dahil- aynı çabayı gösterdi mi emin değilim; süreç, niyetin doğasına pek uygun olmayan, çoğunlukla başkanların performansları üzerinden yürütüldü.
Seçim sürecinde, hedef kitle olarak tanımlanan seçmen gruplarının belirlenmesinde ve siyasi söylemin inşasında kullanılan tercihler, “kazanma” amacının “kazanmak” olması nedeniyle, zaman zaman asıl amaçla çeliştiğini düşünüyorum. büyük ölçüde. “Muhafazakar seçmen” olarak tanımlanan hedef kitle, aslında AK Parti’nin 25 yıldır uyguladığı farklı talep yaratma politikaları sonucunda Türkiye’nin çok alışık olduğu sağ-muhafazakar-milliyetçi tabandan farklılaştı ve sanırım muhalefet, bu kümelerin yalnızca küçük bir bölümünden oy alabileceklerini öngöremedi. AK Parti, yoksulluğun ve yoksulluğun sonuçlarını radikal değilse de göreli dönüştürme politikaları yerine, yoksulları “yardıma muhtaç, lütfa muhtaç” insanlar haline dönüştürmüş ve bu temel politikaların temel olduğu inancını pekiştirmiştir. Aslında sosyal devletin misyonu, seçim sürecinde ancak kendi yönetimi altında devam edebilir. Orta, üst-orta muhafazakar seçmenlerin ve onların yarattığı yeni zenginlerin gücün nimetlerini paylaşmayı bırakmasını beklemek de gerçekçi olmaz. Örneğin, seçim sürecinde iktidar ve ortaklarının izlediği kadın karşıtı ve LGBTİ dostu politikalara zaman zaman çekingen itiraz etmelerine rağmen son köşede teslim olan “endişeli muhafazakar kadınlar”ın Kılıçdaroğlu’nun kapsayıcı politikasına ikna olmama nedeni. AK Parti döneminde gerçekten inandıkları gibi vaatler. Yaşam koşullarının değişebileceği korkusu muydu? Ben öyle düşünmüyorum. AK Parti, iktidarda olduğu dönemde başlangıçta var olan taraftar gruplarının mizacına, sınıfına, kapasitesine ve kendi ihtiyaçlarına göre oy kullanarak hegemonyasını ilelebet sürdürebilmesi için ihtiyaç duyduğu kitle tabanını oluşturmuştur. Bir yanda sakince potu kaynatmaya ve oylamaya süre oynayarak bedelini ödemeye çalışan insanlar, diğer yanda sağdan soldan toplanmış ideolojik hegemonyanın içerik üreticileri – gerekirse montaj, gerekirse yakın işaretleme, gerekirse – mahkeme – ve en önemlisi, gücü savunmanın paramiliter askerleri.
Bu süreci anlamak için yine toplumsal-politik psikoloji bilgisine ihtiyaç var: AK Parti iktidarı döneminde kendisine karşı muhalefeti farklı şekillerde gayrimeşrulaştırmış, destekçi kitleleri, tamamı sağ-popülist-otoriter iktidarlar için tehdit haline getirmiştir. bunu hep yaptılar, hep yapıyorlar. AK Parti iktidarında farklı olan, bu toplum için tehdit olarak tanımladığı kümelere karşı kolektif bir nefret inşa etmek ve bu kolektif nefretin taşıyıcısı olan potansiyel paramiliter kümeleri yaratmaktı. Bu kişiler sadece iktidar ideolojisine bağlı ve biat eden kişiler değil, aynı zamanda eylemlerinin bir sonucu olarak kutsanan ve ödüllendirilen ve bu bağlılığın bir değer olduğuna inanan kişilerdir. 15 Temmuz’dan sonra “darbeye karşı demokrasi kahramanları” diye küçücük çocukları köprüde linç etmekten, doktorları dövme özgürlüğüne kavuşarak atılım yapan hanıma, çifte silahıyla bekleyen imama kadar örnekler çoğaltılabilir. 28 Mayıs Sahte görüntüler üreten “akıllı gençler” de kuşkusuz bu nimetten nasibini alıyor.
Söylemek istediğim, muhalefetin propaganda amacını belirlemede yaptığı seçimlerden emin olmadığım ve birinci türden sonra milliyetçiden çok milliyetçi olma argümanının uygun olduğunu düşünmüyorum. Ancak araştırma sonuçlarına göre şunu söylemeliyim ki, AK Parti’nin montaj bantlarına dayalı propagandasını çürütmek için izlenen yol, partizan AK Partililer için tam tersi bir etki yaratabilir. İnsanlar, siyasi tercihlerini belirleyen bilgi ve inançlarının tamamen çelişkili olduğunu gösteren açık kanıtlar olsa bile inançlarını değiştirmekten kaçınabilirler. Araştırmalar, partizanlığın insanları doğru bilgiden uzaklaştırabilecek en güçlü faktör olduğunu ve hatta muhalif siyasi kümelerin üyelerinden gelen yanlış bilgilerin düzeltilmesinin bile tam tersi etkiyle geri tepebileceğini ve yanlış-yanlış bilgiyi pekiştirebileceğini gösteriyor. Aksine, sağlam bir iç setin, akranların, yanlış bilgileri düzeltmenin ve insanları inançlarını değiştirmeye yönlendirmenin etkili bir yolu olabilir. Ayrıca siyasi olarak daha muhafazakâr olmanın ve siyasi partiyle daha güçlü bir biçimde özdeşleşmenin ortalarda olması, farklı siyasi grupların düzeltme çabalarının daha fazla geri tepmesine neden oluyor. Aksine, entelektüel tevazu olarak tanımlanabilecek kendi inançlarını dogmatik olmayan bir eleştiriyle yaklaşan bireyler ve siyasi eğilimler açısından süreç tam tersine işliyor. İkinci tip sonuçları aldığımızda ise muhalefetin yalan propagandayı ifşa etme çabasından halk ittifakı seçmeninin ne kadar etkilendiğini göreceğiz.
“KADINLARIN AKILLARINI KORUMAK İÇİN AVUKATLARIMIZ VAR”
HÜDA PAR TBMM’de 4 milletvekili ile temsil edileceği için tarihin en gerici ve kadın düşmanı TBMM’si ile karşı karşıyayız. Bu durumun kadın emeği üzerindeki olası etkileri hakkında neler söylemek istersiniz?
Bazı yakın arkadaşlarımın düşündüğü gibi iflah olmaz bir iyimser olduğumu düşünebilirsiniz ama ben siyasi iradenin ve hareketin dönüştürücü gücüne inanıyor ve güveniyorum. Kısacası şunu söyleyebilirim: Bu inanılmaz gerici, baskıcı, cinsiyetçi ve heteroseksist yükselen dalga gerilemiyor, ne kadın hareketini, ne de cinsel yönelim ve cinsiyet kimliklerinin çeşitliliğinin var olma ve hakları mücadelesini güçlendiriyor. AK Parti iktidarı döneminde HÜDA PAR ve Yine Refah’ın cinsiyetçi ve heteroseksist ideolojileri, ihtiyaca göre azalan veya artan şekillerde uygulanıyordu. İstanbul Sözleşmesi’nden kim çekildi? Kadınları baskı altına alan, aile içinde erkeklerin kontrolünde olduğu, evli ve çocuklu olduğu sürece “insan” “vatandaş” sayılabilecek daha birçok ideoloji ve uygulama hiç de yeni değil, doğası bu. bu ideoloji. Zihnin, bedenin ve zeminin kontrolüne dayalıdır, detaylıca incelenmesi gerekir ve muhtemelen başka bir sohbetin konusudur.
Ancak şimdilik şunu söylemekle yetinelim: Türkiye’deki feminist hareket ve LGBTİ+ çabaları kolay kolay geri adım atılmayacak bir birikime ve geleneğe sahip. Her koşulda, genel olarak toplumsal çabaları güçlendirecek direniş araçlarını bulacak ve sürdürecektir. Bir de muhalefet partileri içinde sayıları çok az olsa da erkeklik ideolojisine ve siyasetine akıllarını uçuracak kadın milletvekillerimiz var TBMM’de; Eminim cinsiyetçi çoğunluğa karşı harika bir liberter azınlık oradaki Parlamento dışı çabayı güçlendirecektir.
